Neden böyle hissettiğime gelirsem, İstanbul'a göç etmiş bulunmaktayım saygıdeğer arkadaşlarım. Hatta staja başladım bile. Size daha önce bahsetmiştim bundan. Aranma kısmına gelince de, malum para pul, gelecek garantisi almıyorum ya, bazen diyorum yavrucum senin derdin ne, geldin İstanbul'a, bıraktın rap rahat evini, odanı, arkadaşlarını, anılarını...
Hiç bir şeyin garantisi yokken ben dip daldım belirsizliğe yine. Ben ve benim gibilerin sırf bu riski alabiliyorlar diye bence heykelini dikmeliler. Oysa ben İzmir'imde kalıp paşalar gibi yaşayıp, eli yüzü düzgün bir eş bulup (nereden bulacaksam o da var tabi de), işi gücü de bırakıp, ev kızı olup, koca parası da yiyebilirdim.
Ama ben ne yaptım, rahat battı bana, her bir şeyi bıraktım, valizimi alıp, İstanbul'un yolunu tuttum. İlk gün, pazar günü yani, ertesi günü işe başlayacağım. Pazar günü eşyalarımı yerleştirdim falan, yapacak bir şey kalmadı, o zaman dank etti bana, "len sen ne yaptın?" diye sordum kendime. Sonra da ağlamaya başladım. Ama ağlayınca kendime geldim.
Şuan iyiyim. Ve umarım bu aranmamın sonucu güzel sonuçlanır. Ben her şeye rağmen bu sevdiğim meslek için, her riski almaya değer diyorum :) Çünkü biliyorum, ben bir gün parmakla gösterilen ender reklamcılardan olacağım...
Baş Aşağı Duran Ben...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder